مطالعه اثر اسانس آویشن شیرازی و اسید استیک بر تولید توکسین TDH باکتری ویبریوپاراهمولیتیکوس

مقدمه: مصرف غذاهای دریایی آلوده به ویبریوپاراهمولیتیکوس می‌تواند سبب ایجاد گاستروآنتریت در انسان شود. توکسین همولیزین مستقیم مقاوم به حرارت از عوامل حدت ارگانیسم بوده و نقش مهمی در بیماریزایی دارد. هدف: هدف از مطالعه بررسی اثرات اسانس آویشن شیرازی و اسید استیک روی میزان تولید توکسین همولیزین مقاوم به حرارت توسط باکتری ویبریوپاراهمولیتیکوس در غلظت‌های تحت بازدارنده این ترکیبات بود. روش بررسی: تولید توکسین باکتری در 5 غلظت اسانس آویشن شیرازی (صفر، 005/0، 015/0، 03/0، 045/0 درصد)، 3 سطح pH (5/7، 5/6 و 5/5) حاصل از اسید استیک و سه درجه حرارت نگهداری (35، 25 و 8 درجه سانتی‌گراد) در محیط کشت آبگوشت قلب و مغز مورد بررسی قرار گرفت و پس از ایجاد کدورت در محیط، تعداد باکتری‌ها شمارش شد و توکسین توسط کیت KAP-Rpla اندازه‌گیری شد. نتایج: تیترتوکسین تولیدی در 5/7 pH= و دمای 35 درجه در حالت صفر اسانس آویشن شیرازی 1/256 بود، در حالی‌که این میزان در شرایط مشابه در حالت 015/0 درصد اسانس برابر با 1/32 بود. همچنین تیترتوکسین در دمای 25 درجه و 5/6 pH= برابر با 1/256 بود در صورتی‌که این میزان با شرایط یکسان در حالت 015/0 درصد اسانس آویشن شیرازی 1/8 بود. نتیجه‌گیری: اسانس آویشن شیرازی به همراه pH ها و دماهای مختلف نگهداری بر میزان تولید توکسین همولیزین مستقیم مقاوم به حرارت (TDH) توسط باکتری اثر کاهشی دارند. پیشنهاد می‌شود این مطالعه در مدل غذایی نیز مورد بررسی قرار گیرد تا در صورت مثبت بودن اثرات آن بتوان از این ترکیبات به عنوان نگهدارنده مناسب جهت پیشگیری از بیماریزایی ویبریوپاراهمولیتیکوس استفاده کرد.